FRYWOLITKI
TYSIĄCE SUPEŁKÓW
Koronki frywolitkowe znane były już w starożytności, ale czas ich największej świetności przypadł na przełom wieku XVI i XVII. Tworzono z nich głównie kołnierzyki, małe ozdobne serwetki, drobne elementy zdobnicze.
W moich projektach staram się tym tradycyjnym motywom nadać współczesnego blasku. Dlatego przede wszystkim tworzę biżuterię na miarę XXI wieku, dla nowoczesnych, światowych kobiet.
Biżuteria Arato handmade przykuwa uwagę. To nie są ozdoby nieśmiałe, chowające się dyskretnie. Lekkie, ażurowe sploty, mieniące się blaskiem kamieni i minerałów są wyjątkowe i unikalne. W moich pracach uwielbiam bawić się kolorami, zaskakującymi połączeniami. Duże rozety wypełnione misterną koronką zdecydowanie grają pierwsze skrzypce w wielu stylizacjach.
Doskonale wyglądają zarówno do codziennych sukienek, lekkich bluzek, jesiennych szali. Natomiast te wykonane w czerni lub z metalizowanych kordonków idealnie uzupełnią kreacje wieczorowe.
CZÓŁENKA
Frywolitki wykonuje się za pomocą specjalnych czółenek, na które wcześniej nawija się nici. Odpowiednio przekładając je uzyskuje się prawe i lewe półsłupki
Oprócz frywolitki czółenkowej - uznawanej za "królową koronek" - istnieją także nieco łatwiejsze jej odmiany: frywolitka igłowa i szydełkowa. Tak wykonana koronka jest "miększa" i bardziej wiotka, choć i tak można uzyskać ładne efekty.
Potrafię robić frywolitki każdą z tych technik, jednak od kiedy opanowałam czółenka, to w ten sposób powstają wszystkie moje projekty.
KORALE I KAMIENIE
Pomiędzy poszczególne półsłupki lub całe motywy frywolitkowe wplatane są korale, kamienie, minerały.
Jednak jeśli myślicie, że da się to zrobić "spontanicznie" na zasadzie "o, może tu dam tego rubina, będzie fajnie" to jesteście w błędzie.
Żeby wpleść kamień, musi być on wcześniej zaplanowany, nawleczony na nić i nawinięty na czółenko zanim w ogóle wykona się pierwszy supełek.
Co więcej liczba półsłupków, koralików, pikotków (czyli miejsc, w których łączą się motywy koronki) także musi być skrupulatnie obliczona i przewidziana w konkretnych miejscach. W przeciwnym razie nie da się tego zrobić.
SZCZYPTA HISTORII
Frywolitki znane były już w starożytnych Chinach i Egipcie. Do Europy (a także do Polski) trafiły na przełomie XVII i XVIII wieku, chociaż dopiero dziewiętnastowieczne wyglądały tak jak te współczesne.
Ponieważ nici niezbędne do ich tworzenia (jedwabne lub z najwyższej jakości bawełny) były bardzo drogie, podobnie jak misternie zdobione czółenka, a sama technika była niezwykle czasochłonna, koronki te znane były wyłącznie w kręgach bogatej szlachty i arystokracji. Umiejętność robienia koronek frywolitkowych należała do szczególnych cnót panien z najwyższych sfer.
Najczęściej tą techniką wykonywane były kołnierzyki, serwetki, naszyjniki, lub drobne ornamentowe elementy stanowiące dodatki do ubrań, nakryć głowy, bukietów czy innych przedmiotów użytkowych.
NAJTRUDNIEJSZE
Istnieje wiele rodzajów koronek: szydełkowe (jak te z Koniakowa), klockowe (np. z Bobowa czy Brzozowa), siatkowe.
Koronki frywolitkowe uchodzą jednak za jedne z najtrudniejszych.
Nie istnieje także żadna maszyna, która potrafiłaby zrobić je za człowieka.
