Co to są koronki frywolitkowe?

Frywolitki znane były już w starożytnych Chinach i Egipcie. Do Europy (a także do Polski) trafiły na przełomie XVII i XVIII wieku, chociaż dopiero dziewiętnastowieczne wyglądały tak jak te współczesne. Najczęściej tą techniką wykonywane były kołnierzyki, serwetki, naszyjniki, lub drobne ornamentowe elementy stanowiące dodatki do ubrań, nakryć głowy, bukietów czy innych przedmiotów użytkowych.

Ponieważ nici niezbędne do ich tworzenia (jedwabne lub z najwyższej jakości bawełny) były bardzo drogie, podobnie jak misternie zdobione czółenka, a sama technika była niezwykle czasochłonna, koronki te znane były wyłącznie w kręgach bogatej szlachty i arystokracji. Przedmioty zdobionę tą techniką koronczarską były symbolem bogactwa i wysokiej pozycji społecznej, a umiejętność ich robienia należała do szczególnych cnót panien z najwyższych sfer.

Frywolitki robi się za pomocą specjalnych czółenek, na które wcześniej nawija się nici. Odpowiednio przekładając je uzyskuje się prawe i lewe półsłupki i formuje w łezkowate pętle i łączące je łuczki. A te tworzą przepiękne, misterne, ażurowe wzory. Często ozdabia się je wplatając lub doszywając koraliki, kamenie ozdobne, kryształy itp.

Oprócz frywolitki czółenkowej - uznawanej za "królową koronek" - istnieją także nieco łatwiejsze jej odmiany: frywolitka igłowa i szydełkowa. Tak wykonana koronka jest "miększa" i bardziej wiotka, choć i tak można uzyskać ładne efekty. Istnieje wiele rodzajów koronek: szydełkowe (jak te z Koniakowa), klockowe (np. z Bobowa czy Brzozowa), siatkowe. Koronki frywolitkowe uchodzą jednak za jedne z najtrudniejszych.

Nie istnieje także żadna maszyna, która potrafiłaby zrobić je za człowieka.